Vanlı Recep Serek, 6 Şubat’ta meydana gelen Kahramanmaraş merkezli depremlerin ardından minibüsüyle gittiği Adıyaman’dahi, 12 zaman boyunca depremzede ve arama kurtarma ekiplerine ücretsiz öz dağıttı.
Tuşba ilçesine ilişkin Karaağaç Mahallesi’nde 23 Ilk Teşrin ve 9 Son Teşrin 2011 depremlerini tüvana 7 çocuk babası Serek, 7,7 ve 7,6 büyüklüğündeki Kahramanmaraş merkezli depremlerin arkası sıra evleri yıkılan, yakınlarını kaybeden insanların yardımına koştu.
Evi hasar gördüğü için akşamları AFAD’ın verdiği konteynerde küsurat Serek, depremden hemen sonradan tıpkı çayhane kiralayıp yerleştirdiği minibüsüyle Adıyaman’a hareket etti.
Yaklaşık 10 saat süren yolculuğun ardından sarsıntı bölgesine ulaşan Serek, aracını otopark ettiği Bulvar Caddesi’nde 12 gün süresince öz imkanlarıyla öz yapıp depremzede ve kontrol kurtarma ekiplerine dağıttı.
Yardımseverliğiyle benzer olan ve malzemeleri bittiği üzere memleketine dönen Serek, esasen hareket bölgesine giderek yaraların sarılmasına müteveccih çalışmalara katılmak istiyor.
“57 bin çay dağıttım”
Serek, AA muhabirine, Van’da henüz evvel meydana mevrut depremlerin posta açtığı acıları unutmadıklarını söyledi.
Kahramanmaraş merkezli depdemlerden etkilenen vatandaşların yardımına koşturmak üzere erkenden hazırlıklara başladığını anlatan Serek, “Daha geçmiş Van’da bir nice öğün hareket oldu. Depremlerin zahir tıpkısı coşkunluk olduğunu ve şüphesiz acılara kat açtığını biliyorum. Bu nedenle depremin olduğu çağ Adıyaman’a gezmek, oradaki çeri, polis, AFAD ve sair kontrol kurtarma ekipleri ile depremzedelere gitmek istedim.” diye konuştu.
çayevi kiralayıp çay ve şeker aldığını belirten Serek, şunları kaydetti:
“Bütçemin yettiği kadar tedarik yaptım. Plastik bardak ve 4 gayda aldım. 12 gün süresince aracımda çay yaptım. 57 bin çay dağıttım, 160 kilogram şeker hastalığı ve 65 kilo çay harcadım. Malzemeler bitince ekiplerden destek aldım. Elan geçmiş depremi yaşamıştım, kuşkusuz benzeri şey olduğunu, bu süreçte çayın nazik aynı ihtiyaç olduğunu bile biliyordum. Gelgel itici olduğu üzere oradaki insanların çaya ihtiyacının olacağını düşündüm. Zelzele bölgesine her an hem yaşananları gördüm hem da onların acını paylaştım. Arabamda uyudum. Ekipler vardiyalı çalışıyordu, tün enkazdan dönen ekipler üzere ocağı meydanda tutuyordum. Onlara yardımım dokunduysa hangi mutlu bana. Demincek geldim ama kalbim orada. Bütün orada yaşayanları düşünüyorum. Telefonla görüştüklerim de var.”
